Female serial killers – Aileen Wuornos

Aileen Wuornos, prostytutka, skazana za zastrzelenie siedmiu mężczyzn na przełomie lat 80-tych i 90-tych. Szerszej publiczności znana głównie za sprawą hollywoodzkiej produkcji „Monster”, gdzie w jej postać wcieliła się Charlize Theron.

 

Traumatyczne dzieciństwo

Aileen jest podręcznikowym przykładem związku trudnego dzieciństwa z późniejszymi tendencjami do przemocy. Urodziła się w Rochester w stanie Michigan w 1956 roku. Jej środowisko z czystym sumieniem można nazwać patologicznym. Gdy przyszła na świat, jej matka miała 17 lat. Rok wcześniej urodziła chłopca. Lee nigdy nie poznała ojca, który ze zdiagnozowaną schizofrenią odsiadywał wyrok za molestowanie i usiłowanie zabójstwa na 7-letniej dziewczynce. W 1971 roku powiesił się w więziennej celi.

Kiedy Aileen miała 4 lata, jej matka uznała, że nie nadaje się do wychowywania dzieci i porzuciła je u swoich rodziców. Rodzeństwo aż do skończenia 11-12 roku życia myślało, że dziadkowie są ich biologicznymi rodzicami. Laurie i Britta Wuornos byli despotycznymi alkoholikami. Według zeznań Aileen, dziadek regularnie bił ją skórzanym paskiem po nagich pośladkach i nogach. Laurie stosował  podobno wymyślne kary dla wnuczki: Lee między innymi nie mogła dostawać prezentów na święta, zdarzyło się również, że była zmuszana do jedzenia ze śmietnika. Pewnego razu Laurie zmusił dziewczynkę by patrzyła, jak topi jej kota.

Papierosowa Świnka

Aileen przyznała, że dziadek ją molestował, jednak nigdy nie uszczegółowiła swoich zeznań na ten temat. Już w wieku 10 lat dziewczynka podjęła pierwsze czynności seksualne. Na początku eksperymentowała ze swoim bratem, a już około rok później uprawiała seks z okolicznymi chłopcami w zamian za papierosy i pieniądze. Po latach wielu świadków wyznało, że straciło dziewictwo z Aileen w wieku 12-14 lat. Czasem dziewczyna miała brać udział w grupowych orgiach, z sześcioma albo większą liczbą chłopców. Wkrótce otrzymała w sąsiedztwie przezwisko „Cigarette Pig”. Często, gdy próbowała zbliżyć się do któregoś ze swoich „klientów”, zostawała publicznie odrzucona. Odtrącała ją również jej o 2,5 roku starsza ciocia i jej znajomi, wstydząc się przebywać w towarzystwie Lee. Specyfika lat 60. XX wieku na przedmieściach Detroit również przyczyniła się do stylu życia dziewczyny. Mając około 13 lat Aileen dogłębnie poznała świat narkotyków, podobnie jak wielu jej rówieśników. Paliła marihuanę, zażywała LSD, a szczególnie upodobała sobie środki uspokajające i alkohol. Żeby zdobyć pieniądze na używki, okradała sklepy.

Gdy skończyła 14 lat, zaszła w ciążę, podobno w wyniku gwałtu. Ojcem by mieszkający w sąsiedztwie “przyjaciel rodziny”. Rodzina wysłała ją do domu samotnej matki, gdzie urodziła syna. Dziecko zostało oddane do adopcji. Krótko po porodzie Aileen porzuciła szkołę, a dziadkowie wyrzucili ją z domu. Następne 4 lata życia spędziła na tułaczce, żyjąc z prostytucji, aż została aresztowana ze niepojawienie się na przesłuchaniu.

Zabójcza blondynka

Życie Aileen stopniowo nabierało charakteru coraz bardziej przestępczego, czyli właściwie jedynego, jaki znała. Zaczęło się od narkotyków, kradzieży i prostytucji, a to wszystko było jedynie wstępem do późniejszych, dużo gorszych wydarzeń. Poważny problem pojawił się w 1989 roku, kiedy Aileen po raz pierwszy zamachnęła się na ludzkie życie. Tej deszczowej nocy Richard Mallory przekreślił swój żywot, gdy zaoferował podwózkę niewłaściwej autostopowiczce. Dwoje paliło marihuanę i rozmawiało w aucie mężczyzny. W toku konwersacji Aileen przyznała się, że świadczy usługi seksualne. Mallory zaproponował dziewczynie szansę na zarobek. Według zeznań Wuornos, facet odmówił rozebrania się, rozpiął jedynie spodnie. Aileen miała zinterpretować to zachowanie mężczyzny jako znak, że zamierza ją zgwałcić. Sięgnęła po torbę, w której znajdował się pistolet kalibru .22. Mallory zaczął się z nią szarpać, co tylko utwierdziło ją w przekonaniu o jego złych intencjach. Gdy uwolnił rękę kobiety z uścisku, ta postrzeliła go w klatkę piersiową. Ranny rzucił się do ucieczki, wtedy Aileen postrzeliła go jeszcze trzykrotnie. Następnie zabrała mu pieniądze i nieudolnie schowała ciało. Wróciła do domu Caddilac’iem należącym do ofiary. Jak się później okazało, Richard Mallory był karanym gwałcicielem.

Następnego morderstwa Aileen dopuściła się 6 miesięcy później. Ofiarą był David Spears, szanowany i pracowity mężczyzna, o opinii miłego i spokojnego człowieka. 9 maja 1990 roku Spears był w drodze do swojej rodziny, lecz nigdy do niej nie dotarł. Jego ciało w stanie zaawansowanego rozkładu zostało znalezione 80 mil od celu podróży. Autopsja wykazała 9 kul kalibru .22 w ciele zmarłego. Stosownie do oświadczenia Wuornos, Spears zabrał Aileen z drogi i zboczył około 80 mil ze swojej trasy, by odbyć z nią stosunek seksualny. Wuornos zeznała, że oboje wypili duże ilości piwa i rozebrali się, po czym Spears zaprosił Aileen na tył samochodu. Tam mężczyzna miał nagle zacząć brutalnie się zachowywać. Wuornos błyskawicznie sięgnęła po torbę z bronią i postrzeliła Spearsa. Zanim odjechała autem ofiary, ukradła około 500-700 $. Po dotarciu do domu z auta zarekwirowała narzędzia, które miała nadzieję sprzedać, a samochód porzuciła przy drodze nieco oddalonej od jej miejsca zamieszkania.

Z trzecim zabójstwem nie zwlekała tak długo. Morderczyni wyciągnęła szpony już dwa tygodnie po ostatnim ataku. Wuornos spotkała na swej drodze 40- letniego Charlesa Carkaddona, robotnika jadącego do swojej narzeczonej na Florydę. Aileen zastrzeliła go na tylnym siedzeniu jego Cadillaca. Tydzień później, w przydrożnej kawiarni poznała 65-letniego pastora Petera Siemsa. Zgodnie z jej zeznaniami, dwoje miało zamiar uprawiać seks na podłodze samochodu duchownego, kiedy Aileen zdała sobie sprawę, że mężczyzna chce ją zgwałcić. W impulsie postrzeliła go, ciało porzuciła, a z auta przygarnęła m.in. Biblię. Tym razem samochód zatrzymała sobie na dłużej. Swoją drogą jadąc właśnie nim spowodowała wypadek, który przyczynił się do późniejszego aresztowania zabójczyni.

Następną ofiarą Wuornos był 50-letni kierowca, Eugene Burress. Aileen twierdziła, że Burress zabrał ją z drogi i oboje zgodzili się na seks. Zamiast tego jednak mężczyzna rzucił w nią 10-dolarówką, oznajmiając, że planuje ją zgwałcić. Aileen postrzeliła go w klatkę piersiową, a kiedy już leżał na ziemi, oddała kolejny strzał w plecy. Warto dodać, że Burress miał opinię oddanego męża, ojca i dziadka, w jego historii nie odnotowano żadnych podejrzanych zachowań. Szósta ofiara, Dick Humphrea, to były policjant. Dzień po jego śmierci ciało zostało znalezione na polu przy drodze. Zwłoki nosiły ślady 7-krotnego postrzelenia. Humphrey, podobnie jak jego poprzednik, nie miał w przeszłości żadnych nieprzyzwoitych incydentów.

17 listopada 1990 roku Aileen Wuornos dorwała swoją ostatnią ofiarę, którą był 60-letni Walter Jeno Antonio, strażnik i członek policji rezerwowej. Według Aileen, kiedy rozbierała się na tylnym siedzeniu jego samochodu, Antonio okazał jej legitymację policyjną i zagroził aresztowaniem, jeśli nie odbędzie z nim stosunku za darmo. Wdali się w szarpaninę, a gdy mężczyzna rzucił się do ucieczki, Wournos postrzeliła go w plecy. Przed opuszczeniem miejsca zbrodni zabrała z palca nieboszczka złoty pierścionek z diamentem.

Nieunikniona wpadka

Po spowodowaniu wypadku autem jednej z ofiar, świadkowie stłuczki podali policji opis zabójczyni oraz jadącej z nią partnerki, Tyrii Moore. Jak się okazało, kobieta wiedziała o większości morderczych dokonaniach swojej dziewczyny. Wuornos aresztowano 9 stycznia 1991, Moore zlokalizowano następnego dnia. Tyria zgodziła się zeznawać przeciwko partnerce w zamian za zwolnienie z zarzutów. Pod nadzorem policji zadzwoniła do niej, prosząc o pomoc w oczyszczeniu jej imienia. 16 stycznia 1991 r. Wuornos przyznała się do morderstw. Twierdziła, że mężczyźni próbowali ją zgwałcić i wszystkich zabiła w samoobronie.

W zeznaniach Aileen wyjaśniła swoje morderstwa następującymi słowami:
Muszę powiedzieć, że zabiłam ich wszystkich, ponieważ stali się wobec mnie brutalni, a ja postanowiłam się bronić. Nie miałam zamiaru pozwolić im się pobić ani zabić. Jestem pewna, że jeśli po kłótni oni zorientowali by się, że miałam broń, zastrzeliliby mnie. Więc po prostu to ja zastrzeliłam ich.

Z czasem jednak wycofała się z argumentu samoobrony, twierdząc, że zależało jej na dobrach materialnych, a zabijała chcąc pozbyć się świadków. Rok później została o postawiona przed sądem za zabójstwo Mallory’ego. Na jej obronę psychiatrzy zeznali na procesie, że u oskarżonej zdiagnozowano zaburzenia psychiczne. Na podstawie zeznań Moor, Wournos otrzymała najpierw jeden, a statecznie sześć wyroków śmierci. Zmarła w 2002 w Więzieniu Stanowym Florydy, w wyniku wstrzyknięcia trucizny.

Dlaczego to robiła?

Państwowy ekspert psycholog, Dr Bernard zeznał, że Wuornos cierpiała zarówno na zaburzenie osobowości borderline, jak i na dyssocjalne zaburzenie osobowości. Po zbadaniu pacjentki w 1992 dr Harry Kropp stwierdził, że cierpiała ona na “w pełni rozwinięty system urojeniowy” i “zaburzenie osobowości borderline z cechami paranoidalnymi”. Jak wynikało z opinii psychologów, stan psychiczny Wuornos mógł mieć wpływ zarówno na jej decyzję o przyznaniu się do morderstw, jak i na samo ich popełnienie. Duże znaczenie miało też na pewno trudne dzieciństwo.
Na podstawie akt Wuornos, psycholog Jethro Toomer stwierdził co następuje:

Całość danych jest spójna pod względem zdiagnozowania zaburzenia osobowości
borderline, (…) który wywarł niekorzystny wpływ na ogół funkcjonowania i zdolność adaptacyjną Wuornos. Zaburzenie to charakteryzuje się wszechobecną niestabilnością nastroju, afektu, tożsamości i relacji międzyludzkich, występującą różnych kontekstach i sytuacjach. [Wuornos] wykazywała przejściowe okresy dziwnego zachowania, irracjonalnych impulsów i urojeń. Jej ogólne funkcjonowanie charakteryzują epizody mini-psychotyczne, podczas których rzeczywistość jest niejasna i Wuornos jest w stanie jej odpowiednio ocenić. Jej stan jest przewlekły i nieprzewidywalny. Sprzyjająca temu historia rodziny, charakteryzująca się wczesną traumą i ubóstwem, wpisuje się w powyższą diagnozę i osłabia stabilność i przewidywalność życia, co jest niezbędne do uzyskania spójnego wzorca zachowań i myślenia.