Wczesne zmiany pośmiertne:
- Plamy opadowe (łac. livor mortis) – sinobordowe zabarwienie powłok ciała, pojawiające się na skutek przemieszczania się krwi do naczyń krwionośnych w najniżej położonych partiach, zgodnie z grawitacją (3-10 h po śmierci)
- Stężenie pośmiertne (łac. rigor mortis) – usztywnienie mięśni w wyniku ustania metabolizmu (pełne ok. 8h po śmierci)
- Oziębienie zwłok (łac. algor mortis) – zależy od warunków pogodowych, ubrania i wagi zmarłego, w pierwszych godzinach temperatura spada o ok. 1° C/h
- Wysychanie pośmiertne (łac. exsiccatio) – utrata wody, objawia się w postaci stwardnienia powłok skórnych
- Bladość pośmiertna (łac. pallor mortis) – pojawia się niemal natychmiast po śmierci, spowodowana ustaniem przepływu krwi przez naczynia włosowate.
Późne zmiany pośmiertne:
- Autoliza – samostrawienie, proces rozkład tkanek i tworzących je komórek pod wpływem własnych enzymów (nawet kilka minut od zatrzymania krążenia, dalej postępuje)
- Gnicie – rozpad tkanek spowodowany działaniem bakterii gnilnych (12-24h)
- Zeszkieletowanie – skutek postępującego rozkładu zwłok, polegający na całkowitym zniszczeniu części miękkich (5-10 lat do pozostania odtłuszczonych kości)
Zmiany pośmiertne utrwalające:
- Strupieszenie – powstaje w wyniku utraty wody, co niweluje bakterie gnilne i znacznie ogranicza działanie enzymów – nie dochodzi do gnicia. Skóra staje się twarda i często ciemna, zachodzi w suchym i przewiewnym środowisku, przy wysokiej temperaturze
- Przeobrażenie tłuszczowo-woskowe – powierzchnia ciała przybiera postać białoszarej, plastycznej masy, zwłoki są jednak dobrze zachowane. Następuje w wilgotnych i raczej chłodnych warunkach, przy niewielkim dostępie tlenu
- Przeobrażenia torfowe – wygarbowanie powłok skórnych, demineralizacja kości. Notowane na zwłokach znajdujących się w rowach torfowych i bagnach
